Δάση Οξιάς
Η Οξιά είναι σήμερα μαζί με την Μ. Πεύκη τα δύο σημαντικότερα δασικά είδη στην περιοχή έρευνας. Με βάση συγκλίνουσες εκτιμήσεις από την φωτοερμηνεία και τις δειγματοληψίες, η Οξιά κυριαρχεί στο 30% περίπου των δασών της περιοχής, αλλά καταλαμβάνει μεγαλύτερο μέρος στα παραγωγικά κι διαχειριζόμενα δάση (και κατά συνέπεια στα δεδομένα από τις Διαχειριστικές Μελέτες). Εκτιμήθηκε τέλος ότι το 20% της συνολικής έκτασης, ανεξάρτητα χαρακτηρισμού, καλύπτονται από δέντρα Οξιάς (βλ. αναλυτικά Παραδοτέο 7, κεφ. 2.2).
Στην περιοχή μας η Οξιά σχηματίζει μια σχετικά συνεκτική ζώνη στα υψηλότερα υψόμετρα, από τα 1000 ως τα 1900 μ. όπου διαμορφώνει και τα δασόορια. Πρόκειται για τους πιο ώριμους τύπους δασών στο μεγαλύτερο μέρος της περιοχής της έρευνας, για αυτό και καλύπτουν συνολικά μεγαλύτερη έκταση.
Αμιγές δάσος Οξιάς, στις Αρένες
Στη ζώνη αυτή η Οξιά κυριαρχεί, είτε αμιγής, είτε -συνηθέστερα- σε μίξη με άλλα είδη και κυρίως την Μ. Πεύκη, την Ελάτη και δευτερευόντως το Σφενδάμι και άλλα φυλλοβόλα. Οι βασικοί τύποι που καταγράφηκαν κατά τη φωτοερμηνεία είναι η αμιγής Οξιά, η μίξη Οξιάς – Ελάτης και η μίξη Οξιάς – Μ. Πεύκης. Οι τύπου αυτοί καλύπτουν σήμερα περίπου το 30% της περιοχής.
Αλλαγές στο διάστημα 1945 – 2015
Στο πρόσφατο διάστημα που εξετάστηκε αναλυτικά μέσω της φωτοερμηνείας των αεροφωτογραφιών από το 1945 ως το 2015, τα δάση της Οξιάς καταλαμβάνουν μια σχετικά σταθερή ζώνη, η οποία, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αναπτύσσεται στα χαμηλότερα υψόμετρα της περιοχής από τα 1.100 περίπου ως τα 1.900 μ.
Συνολικά, τα δάση αυτά αυξήθηκαν το διάστημα 1945 – 2015: από τα 3.194 στα 3.711 Ha, δηλαδή κατά 16,2%. Σήμερα τα δάση αυτά καλύπτουν το 34,5% της περιοχής. Αν δούμε τις αλλαγές αναλυτικά όσο αφορά τις διάφορες ενώσεις των δασών της Οξιάς, τα αμιγή δάση όπως και οι μίξεις Οξιάς – Ελάτης εμφανίζονται ως τα πλέον σταθερά, καθώς ήδη από το 1945 αποτελούσαν βασικό τύπο βλάστησης και ήταν ώριμα και σχετικά κλειστά.
Περισσότερα για την Οξιά και την παρουσία της στην περιοχή βλ. στην αντίστοιχη σελίδα
Οξιές, με κόκκινο, χειμερινό χρώμα, στις πλαγιές των Αρένων